Rozdział 5 "To jest zemsta Huncwotów, kochana"

Tak mnie lekko wena podtopiła, więc musiałam coś wylać.

Zapraszam na moje... coś!

______________________________________________________________

   Obudziłam się następnego dnia w wyśmienitym humorze. Zresztą, kto by się nie cieszył, że zrobił kawał największym kawalarzom w Hogwarcie?! Spojrzałam na zegarek, stojący na mojej komodzie. 7:30. Wow... Chyba zmieniam się w rannego ptaszka! Dziś sobota i można dłużej pospać, ale ja już się wyspałam, więc postanowiłam zająć łazienkę, póki dziewczyny śpią. Wzięłam jakieś przypadkowe ubrania i weszłam do łazienki. Wzięłam szybki, zimny prysznic, wysuszyłam i pokręciłam włosy, ubrałam zabraną z pokoju odzież, którą okazała się biała opinająca ciało bluzka i czarne leginsy i moją ulubioną liliową bluzę. Przejrzałam się trochę w lustrze, po czym poczochrałam lekko swojej włosy, by były bardziej puszyste. Wyszła z łazienki i omiotłam pomieszczenie krytycznym wzrokiem. Był tu straszny burdel, ale można przeżyć. Dziewczyny dale spały, lecz poczułam, że moim obowiązkiem jest je obudzić. W bardzo wredny sposób! Bu-ha-ha-ha-ha!
   Wyszłam z naszego dormitorium i skierowałam swe kroki do królestwa Huncwotów. Otworzyłam cicho drzwi i rozejrzałam się po pokoju. Tu też wszyscy spali. Wyszeptałam odpowiednie zaklęcie i po chwili dwójka Huncwotów wisiała w powietrzu. Przeniosłam ich przez pusty pokój wspólny i wróciłam do swojego pokoju. Ruszyłam w stronę łóżka rudowłosej Gryfonki i obok niej położyłam Jamesa, a przy Dorcas-Syriusza. Wyczarowałam trzy kubły z lodowatą wodą, które umieściłam nad łóżkami współlokatorek. Upiekę dwie pieczenie na jednym ogniu! Obudzę dziewczyny i ponownie zrobię kawał Potterowi i Black'owi. Cichaczem wyszłam z dormitorium. Przez lekko uchylone drzwi przyjrzałam się śpiącym Gryfonom.
- Czas na pobudkę! - szepnęłam i krótko machnęłam różdżką, po czym pędem ruszyłam do Wielkiej Sali. Nie chciałam, by domyślili się, że to ja. Mimo pośpiechu zdążyłam usłyszeć wrzask przerażonych Lily i Dorcas.
   Jesteś okropna! Wiem, ale coś musiałam odziedziczyć po ojcu! Bez komentarza!
   Po kilku minutach biegu dotarłam do na śniadanie. Przy stole Gryfonów siedziało kilka osób. Usiadłam i spokojnie zaczęłam jeść. Nie minęło pół godziny, a na salę weszli Huncwoci z moimi współlokatorkami z istnym mordem w oczach.
   Oj, chyba mam kłopoty! No raczej! Mam dla ciebie dobrą radę. Jaką? WIEJ!!!
   Za radą mojego sumienia, wyskoczyłam z ławki i popędziłam na około do wyjścia.
- MARIE! - usłyszałam krzyk. Przyspieszyłam lekko, ale to nic nie pomogło. Przed drzwi do WS wyskoczyli Syriusz i James. Z tyłu natomiast stały Dorcas, Lily i Mara.
- Ładnie to tak budzić koleżanki? - zapytała wściekła Ruda. Mówiłam, że masz tego nie robić, ale ty mnie jak zwykle nie słuchałaś! Nic nie mówiłaś!!! Ale chciałam!
- Chłopaki! - krzyk Meadowes kazał mi przerwać kłótnie z własnym sumieniem. - ATAK!!! - wszyscy wyjęli różdżki i krzyknęli: - Aquamenti Maxima! - padłam plackiem na ziemię w ostatniej chwili. Moi oprawcy zaczęli oblewać siebie na wzajem, a ja doczołgałam się do drzwi i wyszłam.

***

   Ale masz nauczkę na przyszłość! Jaką niby?! Nigdy nie budź w ten sposób przyjaciółek, bo oberwiesz! No dzięki, sama bym w życiu się nie domyśliła! Nie ma za co, to ja spadam!

   Leżałam aktualnie na ramieniu Black'a. Za nim szli w odległości około jednego metra James, Lily, Dorcas i Tamara. Mój pomysł na kryjówkę nie był zbyt dobry, bo pół godziny później znaleźli mnie. Teraz Syriusz niesie mnie w stronę Sali Wejściowej. Już wiem, co kombinują! Ale ja jestem sprytniejsza!

- Syriuszu, postaw mnie! - zaczęłam swoją grę przesłodzonym tonem.

- Nie. - powiedział zimno.

- Proszę!

- Nie.

- Ale ja tak ładnie proszę! - pomachałam wdzięcznie oczami.

- Powiedziałem: nie! - syknął. Okej nie chcesz po dobroci, to trzeba podstępem.

- Pff... Powinieneś mi dziękować! - etap II już nie jest taki słodki.

- Niby za co?! - spytał oschle.

- No błagam Cię! - odpowiedziałam. - Chyba nie powiesz, że nigdy nie chciałeś widzieć Dor w mokrej koszuli nocnej?! - za odpowiedź miałam ciszę, więc ciągnęłam dalej. - Widać, że nie znasz się na żartach.

- Ja się nie znam?! - nadszarpnięte ego - jest! - JA SIĘ NIE ZNAM!!!

- Tak, bo nie chcesz mnie postawić! - jeśli to zrobi to ogłaszam uroczyście, że jest on podgatunkiem człowieka. Chłopak postawił mnie na ziemię.

- I co? 

- Jesteś najgłupszym stworzeniem jakie kiedykolwiek widziałam! - parsknęłam śmiechem, po czym zaczęłam biec najszybciej jak potrafię.

- EJ! - usłyszałam za sobą krzyk i stukot kilku par butów. Nie byłam szybka, ale teraz mogłabym wyprzedzić nawet Kubicę! Niestety, przeliczyłam się. Po kilku minutach biegu dogonił mnie Syriusz, złapał i prędko wyszedł na błonia, bo akurat złapał mnie przy Sali Wyjściowej. Było ciepło i każdy uczeń Hogwartu był tam. Wszedł na molo, które stało w jeziorze, daleko od jaskini trytonów.

- Hej! - krzyknęłam. - Ja wylałam na was tylko trzy wiadra wody i to w dormitorium, a wy chcecie mnie upokorzyć na oczach całej szkoły! To nie fair! 

- Jakby nie patrzeć, to ty wczoraj też upokorzyłaś nas na forum szkoły! - powiedział z ironicznym uśmiechem Black. - To jest zemsta Huncwotów, kochana! - i wrzucił mnie do wody.

________________________________________________________

Daje wam pełne pozwolenie na poćwiartowanie i spalenie mnie za ten pomiot prawdziwej prozy! Tylko zróbcie to szybko!